Tja dat was het dan, het weekje in het huisje, alles goed schoongemaakt en opgeruimd zoals het hoort en na een zeer plezierig afscheid van Sylvia gingen we onze route aanvaarden richting westen.

Aanvankelijk zouden we met Frans en Carmel afspreken aan de kust, ten noorden van Bordeaux, ware het niet dat Frans zijn vader die ochtend was opgenomen in het ziekenhuis vanwege een hartaanval. Heel vervelend, maar gelukkig niet kritiek. Dus gingen wij alleen richting Royen, in de wetenschap dat we Frans en Carel daar niet zouden treffen.

Onze eerst koffie stop was in St. Foy la grande en omdat er markt was, bleven we er iets langer. Deze markt was leuk, zeer authentiek en weinig toeristen, zoals een traditionele markt behoort te zijn. Het was inmiddels ook begin september, 3 september en de meeste toeristen (ook de Fransen) keerden huiswaarts.

Wij vervolgden onze route richting kust en onderweg richting Libourne, kwamen we in de buurt van St. Emilion.

Niets vermoedend, sloegen we rechtsaf, richting St. Emilion en tot onze grote verbazing was het er bijzonder rustig.

We zagen daar een leuk barretje/restaurantje, waar we wat te drinken en te eten bestelden en daarna, zoals we gewend waren inmiddels, gingen we aan de ‘degustation'. Eerst de rode wijn. Nou de St. Emillion is een straffe wijn, dus er werden nog andere varianten geproefd en de Pommerol bleek een mooie zachte wijn te zijn, die in de smaak viel. Ook werden er nog wat witte wijnen geproefd, maar die bleken allen aan de zoete kant te zijn. De rosé was wel erg lekker, en ook de rosé uit de Provence, weliswaar niet uit de streek, maar wel erg lekker.

Na deze leuke stop in St. Emillion, waar we graag nog een keer terugkeren, vervolgden we onze route richting westen.

Vòòr Royen reden we door een plaats die we niet met het ‘St. Tropez van de Atlantische kust' konden identificeren, integendeel, een soort van Tenerife (gebouwen uit de jaren 70 en dat niet alleen ook vervallen gebouwen), bah wat een aanblik. Maar gelukkig na een paar km met straten met de gebruikelijke souvenirs winkeltjes, verlieten we de toeristische straten en kwamen we in een rustiger deel langs de kust met mooie vila's aan weerszijde van de weg en vlak daarna arriveerden we bij het hotel.

Het hotel lag werkelijk schitterend, direct aan zee. Onze kamer keek ook uit op zee, we hadden een hotelkamer met voor ons en aan de westelijke zijkant een balkon, een zeer mooie kamer met 's avonds de ondergaande zon in beeld. Het was ook nog een een hele riante kamer en badkamer ook.

's Avonds besloten we in het hotel te eten, omdat we nog geen idee hadden van de omgeving en we eigenlijk niet met de auto weg wilden. Het restaurant had een klassieke uitstraling met mooi servies, bestek en tafellinnen. Bijna allemaal ‘ouwe taarten' aan tafel en toch ook hier en daar een gezin met tieners die zich stierlijk zaten te vervelen. Wat een tafereel. We hebben heerlijk gegeten het waren verrassende gerechten. Zo zal ik vast niet gauw weer een mouse van peren met (vers gepureerde) frambozen als dessert tegenkomen.