De eigenaresse van dit landgoed had het al voorspeld, we zouden onweer krijgen. De lucht was inderdaad bewolkter en de temp. wel wat lager (rond de 22) maar toch nog zeer aangenaam. Een mooie temp. om eens even een stukje hard te lopen, want in deze heuvelachtige streek is hardlopen met 30 graden geen pretje.

Ik nam een onbekend weggetje, kwam geen ‘kip' tegen op de weg en plotseling zag ik links van me een heel mooi pandje liggen, een chartreuse, zoiets als een kasteel, maar dan iets anders (dus een heel aardig optrekje).

Zo tegen lunch tijd gingen we even kijken of we daar ook konden eten. Ja dineren wel, maar lunchen niet. Zo nieuwsgierig als we waren, informeerden we nog even naar de kamerprijs: de eenvoudigste kamer kost daar in het laagseizoen (pas vanaf oktober tot half juni) €140 (in het hoogseizoen va €175 tot €210).

Een menukaart was er niet, er werd een wisselend diner geserveerd, al naar gelang het ‘humeur' van de chef. We namen de gok en reserveerden voor het diner, voor morgenavond wel te verstaan, omdat het voor vanavond al was volgeboekt (!). Dus met alle leuke dingen die we al hadden meegemaakt, beleefd en geproefd, nog maar weer eens een bijzonder leuk vooruitzicht.

Daarna reden we in westelijke richting naar Fougeyrolles, een plaatsje waar een Nederlands echtpaar een wijndomein beheert en waar de witte wijn vandaan kwam die we eerder bij Frans en Carmel hadden gedronken.

Het ‘Chateau de Feyrolles-Luzac' was niet eenvoudig te vinden, maar na wat heen en weer geslinger over de weggetjes, links en rechts van het plaatsje, vonden we eindelijk een ‘naambordje' met aanduiding. En ja hooor eindelijk vonden we het chateau, maar na 10 min. zaten we alweer in de auto, zonder wijn .....

De zoon van de eigenaar, Hugo, dacht dat Erik de oenoloog was, hij verwachtte hem, want de volgende ochtend om 03.00 uur zouden ze beginnen met de wijnoogst. Nee (was maar waar ?!) wij kwamen om wijn te proeven en wellicht aan te schaffen, maar men had geen wijn open om te proeven en ook geen tijd voor onseerlijk gezegd.

We besloten om het 2^e adresje dat we vanmiddag in de planning hadden te bezoeken. Een rosé die we eerder in april ontdekte tijdens een 'foire' in de buurt van Aubeterre-sur-Dronne, zou hier te koop zijn.

We hadden een prachtige route langs wijnvelden, met het ene kasteeltje of fraai optrekje na het andere. En ja hoor na het plaatsje le Ferrière (zeg maar gehucht) zagen we een bordje met aanduiding ‘Montlong'. Twee nog wel, één met Domain du Haut-Montlong en één met Domain du Montlong. En onderweg naar het ‘Domain' kwamen we zelfs nog langs een derde ‘Domain du Montlong', de lager gelegen ‘versie' nl. 'bas' Montlong. Gelukkig hadden we de legen fles wijn bij ons, met alle informatie erop. Dus ook met die van de naam van de eigenaar. Dat was in dit geval dus heel erg handig om die achternaam te weten.

We werden heel hartelijk ontvangen en gingen aan de proeverij: rood, rosé (die we dus kenden) en wit, zowel een droge als een zoete variant. De zoete zou heel goed smaken bij een sterke kaassoort, zoals een Rocquefort. Mooi, weer wat geleerd. De bubbels hadden ze helaas niet open, dus namen we daarvan een flesjeBrut en een flesjeBrut Rosé mee.De rode wijn ‘Domain du Montlong' smaakte voortreffelijk heel vol en zacht van smaak. Gelukkig was er nog ruimte in de kofferbak.

We kunnen zo langzamerhand wel eens gaan denken aan een wijnkelder of zoiets, want waar laat je anders al die dozen met wijn en petillant ? Ik denk dat de garage het gaat ontgelden, mits die goed opgeruimd wordt.

Aan het einde van de middag arriveerden we weer terug op ons ‘plekje op het landgoed' waar we een praatje maakte met de eigenaar. Mooie verhalen aangehoord, over zijn verleden als roeier en lid van de ‘Equipe Nationale'. De bosbaan kende hij goed ! Geboren in Bergerac en een aantal jaren geleden gestart met het renoveren van zgn. hangars (tabakschuren, waar de bladeren te drogen werden gehangen) gerenoveerd als (vakantie)huis. En zo vertelde hij, had hij al heel lang een molen willen hebben en die heeft ie een aantal jaren geleden gekocht. Nou ja wat er van was overgebleven en die helemaal weer gerestaureerd. Met het onderhouden van de geit, de ezels, de schaap en de kippen en het 3ha landgoed vermaakte hij zich wel als ‘gepensioneerde'. Ach ja je kan het slechter treffen.

Wij gingen aan een aperitief met een stukje paté, olijven, kaas en stokbrood en genoten van een nog steeds aangename temp. die inmiddels was opgelopen naar 28 gr. en van het wiselvallige weer met onweer hebben we niets meegekregen.

heeft en waar we een heerlijke witte wijn Later die middag gingen we Vandaag zou ook een zonnige dag beloven (de laatste in de reeks, morgen zou wat onweer voorspeld worden).

We besloten Sarlat te gaan bezoeken, een stadje zo'n 70km oostelijk van Bergerac.

Een mooie route, langs de Dordogne, met op de heenweg via les Eyzies en een stop bij een plaatselijke ‘ferme restaurant' waar de lunch dus bestond uit de bekende Perigord streekgerechten (oa paté de foie gras en magret de canard seché). Niet dat we daar dol op zijn, maar wel bijzonder om te proeven en om dit uit te proberen. Gelukkig werd deze ‘casse crout' geserveerd met sla met een heerlijke vinegrette met walnoten.

In de middag arriveerden we in Sarlat. Best een leuk stadje, doet een beetje middeleeuws aan en ook hier volop winkeltjes met de bekende foie gras en dergelijke streekgerechten, dat nu zo langzamerhand wel onze neus uitkwam. Verder niet zoveel bijzondere winkeltjes

Op de route terug kwamen we nog door een fraai plaatsje, Beynac-et-Cazenac, maar omdat we nog wel een eindje te rijden hadden besloten we hier niet te stoppen.

Voor het avondeten werden dit keer ingrediënten ingeslagen voor een cassoulet (witten bonen, spekjes, champignons en paprika). Een heerlijke maaltijd ‘uit de pan' met stokbrood wat normaliter heerlijk smaakt in de winter, zeg maar winterse kost, maar wat zo 's avonds buiten als alternatief voor de bbq met sla ook heel goed smaakt.