19e dag van Saint-Malo (Bretagne) naar Fécamp (Normandië)

We hebben wel echt mazzel met het weer hoor. Aldoor mooi weer, ondanks soms de voorspelling met wolkje/regen, zoals de afgelopen dagen voorspeld was. En dat alweer zover noordelijk in Frankrijk. De afgelopen dagen ( maandag en dinsdag) hebben we echt veel beter, zonniger weer, getroffen dan dat we in de kranten en via de website van Metéo France aantroffen. Gelukkig maar. Vandaag was het hier en daar bewolkt en af en toe kwam de zon door, met name als we aan de kust waren en dat in tegenstelling tot de weerberichten, nee dit was echt genieten.

Na een kleine omzwerving in Normandië, via Arromances, vervolgden we onze route, via Caen en de ‘Pont de Normandie' bij Le Havre richting de kust (heeft een bijzonder naam (?) moet ik nog even opzoeken hoe dit heer heet). Een kust met steile krijtrotsen en havenplaatsjes.

We hadden een hotelletje gezien (via het internet) in Fécamp en ter hoogte van Caen, nadat we Arromanches hadden bezocht, belde we even om te informeren of ze nog een kamer beschikbaar hadden. Dat was het geval, dus zette we koers richting het nog onbekende Fécamp.

Tegen vijf uur arriveerden we en nadat we de koffers op de kamer hadden gedropt, besloten we dit havenplaatsje te gaan verkennen. De wind waaide om je oren, zo stevig hadden we het nog niet meegemaakt. Een zeer fraai gezicht, de golven die neersloegen op het strand, met aan weerszijde van dit havenplaatsje de krijtrotsen die loodrecht omhoog rezen.

's Avonds in een plaatselijk restaurantje wat gegeten, wat niet geheel in de smaak viel.

Tja ja de soup de poison was meer water met een smaakje en de mosselen waren wat groter dan de avond ervoor (waardoor ze zo heerlijk smaaktendie van gisterenavond hele kleine mosselen, die we in Nederland niet gewend zijn, zelfs niet in België ....!)

Dit keer konden we in het hotel aan de bar nog wat drinken en toen we bij het hotel arriveerden, namen we zelfs nog een crèpe en een galette (zoute crèpe) om de half gevulde maag te stillen. In de bar hadden we het nog reuze gezellig en na wat tekst en uitleg van de eigenaar over Benedictine (de streek likeur !) en Calvados gingen we met een zeer voldaan gevoel naar onze kamer (alwaar dit blog nog even ‘op papier' werd gezet).

Morgen gaan we nog Étretat en Yport bezoeken, hier een paar km vandaan en dan gaan we richting noorden, misschien wordt het Lille misschien wordt het Leuven, dat weten we nog niet en dan rijden we vrijdag naar huis. Hebben we mooi nog 2 dagen om na te genieten voordat het dagelijkse leven en ritme weer hervat wordt .....

18e dag van zuid Bretagne (omg. St. Nazaire) naar noord-oost Bretagne (Saint-Malo)

Voor vandaag wilden we eerst nog een Guérlande bezoeken en daarna Bretagne ‘oversteken', van zuid naar noord, oftewel koers zetten richting Saint-Malo.

Guèrlande was een leuk stadje, net als het oude centrum van Saint-Malo, ommuurd. Erg leuk en veel minder toeristisch als ik me van Saint-Malo kon herinneren.

Na de koffie break in Guèrlande zette we inderdaad koers richting Saint-Malo. We hadden een hotel geboekt aan de kust, direct aan het strand van Saint-Malo, notabene met zeezicht.

De oversteek van zuid naar noord was toch nog ruim 200km .....

Met een tussenstop in Dinan, een zeer leuk stadje niet ver van Saint-Malo, arriveerden we ergens in de namiddag bij het hotel. De hotelkamer had uitzicht op het brede strand van Saint-Malo, een prachtig gezicht bij eb en bij vloed. Dit soort stranden kunnen we ons in Nederland niet voorstellen, zo schoon, geen duinen en niet druk en zonder strandbedjes en al die bekende strandtentjes, of strandpaviljoens zoals in Nederland.

Later die middag besloten we over de boulevard naar de ommuurde stad te wandelen.

We namen daar wat te drinken, eerst in een ‘toeristische bar met buitenterras en daarna, nadat we wad hadden rondgelopen in de smalle straatjes, bij een zeer bijzonder barretje, weliswaar binnen, maar dat drukte de pret niet, want er hingen allerlei prullaria aan de muur en aan het plafond, alsof je een jaren 60-70 theater was binnengestapt.

Daarna zijn we ergens wat gaan eten (nog steeds in de ommuurde stad) en nadat we klaar waren met het diner, zagen we daar op het pleintje een schilder die wat schilderijen had uitgestald. Er stopte een fransman en die laadde aardig wat schilderijen in zijn auto in en daarna raakten we aan de praat, en ik zal je vertellen, een eeuwigheid later, zo leek het, gingen we naar ons hotel, mét schilderij. Een kleintje weliswaar, maar heel fraai, van spelende kinderen aan het strand, heel toepasselijk daar in Saint-Malo en met een verhaal van hier tot Tokyo, nou het leek wel veel verder, die man kon niet ophouden met vertellen, en de verhalen werden alsmaar groter en bizarder, nou ja, we hadden een zeer leuke avond en blij met ons schilderij onder onze arm wandelden we terug naar het hotel.

17e dag van Kust (Gironde) naar Kust (Bretagne)

Vandaag weer een aantal km's gemaakt, richting noorden, langs de kust. o.a. via la Rochelle en door de Vendee streek, met als uiteindelijke doel, de zuidkust van Bretagne (even ten westen van St. Nazaire). Dit was de eerste dag dat we het een tamelijk saaie route vonden, vlak, weinig bossen, soms door dorpjes van niks met lelijke huisjes ... Nou ja, weten we dat nu ook, niet een streek voor ons.

Voordat we de brug bij St. Nazaire overgingen kwamen we wel weer door een leuk plaatsje met een aardige haven. De naam moet ik nog even opzoeken op de kaart. De brug bij St. Nazaire, de Pont de St. Nazaire, was er een van formaat, wat een geweldig mooie constructie en een enorme hoge boog, Daar hebben de wielrenners van de Tour de France van dit jaar ook overheen gereden. Deze brug is vergelijkbaar met de Pont de Normandie bij Le Havre (die ervaren we misschien later deze week ook nog op onze route 'vers le Nord').

Na de rondweg om St.Nazaire heen, hadden we nog een stukje binnendoor via Guérlande en uiteindelijk arriveerden we in Pririac-sur-Mer. Een klein vissersplaatsje aan de zuidkust van Bretagne. Een heel schattig plaatsje en je kon merken dat het toeristenseizoen was afgelopen. Hier en daar al wel een restaurantje dicht en toch nog volop keuze en ook al wat minder toeristen op de been, wat wel weer aangenaam was.

's Avonds bij een restaurantje gegeten met als naam ‘chez Grande Mère', op loopafstand van ons hotelletje.

16e dag Île d'Oleron

Met dit uitzicht op zee besloten we nog een dagje te blijven.

Het ontbijt was dit keer niet typische Frans, maar heerlijk uitgebreid, dus Erik kon zijn hart ophalen met vleeswaren, worst en roerei met spek. Gelukkig trof ik yoghurt aan en vers fruit, dus ik leefde me ook uit.

Na het ontbijt heb ik heerlijk hardgelopen langs de kust, wat een mooie spektakel al die golven en het bulderende lawaai. Ergens halverwege kreeg ik wel een paar spetters regen, die helaas overgingen in flinke spetters, bijna hagelstenen, zo hard. Gelukkig kon ik even op het strand tegen een huisje aan schuilen, voor de rest van de bui, maar bijna doorweekt was ik wel, zo snel ging dat. Gelukkig nam de regen na een paar minuten alweer af en de wind blies een groot deel van de nattigheid weer droog. De temp. was prima, dus ik was niet verkleumd.

We zagen in de verte (richting noord westen met Ile d'Oleron in de verte) de zon schijnen en besloten naar het schiereiland te rijden. Heel lang geleden hebben we daar ooit een keer met de caravan gekampeerd, ik was toen een jaar of 9 of 10. Wat ik me nog goed kon herinneren was dat we een keer bij laagwater naar zeekreeftjes en krabbetjes ed gingen zoeken. Het bleek even zoeken op het eiland want aan de rechterkant was allemaal drapperigheid en links van het eiland waren mooie zandstranden. Het bleek dat we nog iets verder noordwaarts moesten rijden en ja hoor, het was gelukkig eb, daar zagen we de rotsige bodem met hier en daar nog wat waterpoeltjes, maar amper nog een krabbetje te vinden, het was al heel lang eb ....

Het was, op die ene regenbui na, een schitterende zonnige dag, strak blauwe lucht met af en toe een prachtige witte wolk die voorbij dreef. Dan boffen we dat we zulk mooie weer treffen aan de kust.

's Avonds aan de kust gegeten, met uitzicht op de zon die onderging . Vlakbij het hotel, op loopafstand even buiten St. Palais-sur-Mer waren een paar restaurantjes waar we een menukaart troffen waar we bijna niet uit konden kiezen, zoveel ‘vis, schelp en schaaldieren qua keuze.

15e dag Bergerac -> Atlantische kust

Tja dat was het dan, het weekje in het huisje, alles goed schoongemaakt en opgeruimd zoals het hoort en na een zeer plezierig afscheid van Sylvia gingen we onze route aanvaarden richting westen.

Aanvankelijk zouden we met Frans en Carmel afspreken aan de kust, ten noorden van Bordeaux, ware het niet dat Frans zijn vader die ochtend was opgenomen in het ziekenhuis vanwege een hartaanval. Heel vervelend, maar gelukkig niet kritiek. Dus gingen wij alleen richting Royen, in de wetenschap dat we Frans en Carel daar niet zouden treffen.

Onze eerst koffie stop was in St. Foy la grande en omdat er markt was, bleven we er iets langer. Deze markt was leuk, zeer authentiek en weinig toeristen, zoals een traditionele markt behoort te zijn. Het was inmiddels ook begin september, 3 september en de meeste toeristen (ook de Fransen) keerden huiswaarts.

Wij vervolgden onze route richting kust en onderweg richting Libourne, kwamen we in de buurt van St. Emilion.

Niets vermoedend, sloegen we rechtsaf, richting St. Emilion en tot onze grote verbazing was het er bijzonder rustig.

We zagen daar een leuk barretje/restaurantje, waar we wat te drinken en te eten bestelden en daarna, zoals we gewend waren inmiddels, gingen we aan de ‘degustation'. Eerst de rode wijn. Nou de St. Emillion is een straffe wijn, dus er werden nog andere varianten geproefd en de Pommerol bleek een mooie zachte wijn te zijn, die in de smaak viel. Ook werden er nog wat witte wijnen geproefd, maar die bleken allen aan de zoete kant te zijn. De rosé was wel erg lekker, en ook de rosé uit de Provence, weliswaar niet uit de streek, maar wel erg lekker.

Na deze leuke stop in St. Emillion, waar we graag nog een keer terugkeren, vervolgden we onze route richting westen.

Vòòr Royen reden we door een plaats die we niet met het ‘St. Tropez van de Atlantische kust' konden identificeren, integendeel, een soort van Tenerife (gebouwen uit de jaren 70 en dat niet alleen ook vervallen gebouwen), bah wat een aanblik. Maar gelukkig na een paar km met straten met de gebruikelijke souvenirs winkeltjes, verlieten we de toeristische straten en kwamen we in een rustiger deel langs de kust met mooie vila's aan weerszijde van de weg en vlak daarna arriveerden we bij het hotel.

Het hotel lag werkelijk schitterend, direct aan zee. Onze kamer keek ook uit op zee, we hadden een hotelkamer met voor ons en aan de westelijke zijkant een balkon, een zeer mooie kamer met 's avonds de ondergaande zon in beeld. Het was ook nog een een hele riante kamer en badkamer ook.

's Avonds besloten we in het hotel te eten, omdat we nog geen idee hadden van de omgeving en we eigenlijk niet met de auto weg wilden. Het restaurant had een klassieke uitstraling met mooi servies, bestek en tafellinnen. Bijna allemaal ‘ouwe taarten' aan tafel en toch ook hier en daar een gezin met tieners die zich stierlijk zaten te vervelen. Wat een tafereel. We hebben heerlijk gegeten het waren verrassende gerechten. Zo zal ik vast niet gauw weer een mouse van peren met (vers gepureerde) frambozen als dessert tegenkomen.

we hebben weer wifi ....

we kunnen eindelijk ons blog weer vervolgen

in het huisje hadden we geen wifi en heel af en toe gsm ontvangst, alsof we in de middle of no-where zaten ... Dat was het ook wel, een bakkertje zat een kleine 10km verderop, maar 't was toch ook wel erg leuk zo even 'dans lecampagne' met alleen het gebalk van een ezel af en toe of de kippen die nieuwsgierig waren. We gingen bijna aan deze rust en ruimte wennen.

14e dag de laatste dag in het huisje

Alweer de laatste dag in het huisje, we zullen het missen, deze stilte en deze bijzondere locatie.

We besloten om een E.Leclerq supermarkt te bezoeken, op zoek naar botermesjes, jampot etiketjes, een wijnkarafje en vanillevla (!)

Deze supermarkt was enorm groot, tot nu toe de grootste in deze omgeving; van koelkasten, magnetrons ea electrische apparaten tot een vers afdeling vis, vlees, vleeswaren, kaas en weer zo'n mooie groente afdeling waar alles met nevel gekoeld werd.

's Middags weer even in de tuin gelegen en het huisje opgeruimd en 's avonds in Bergerac uit eten gegaan. Een leuk restaurantje met een toepasselijke naam: l'Imparfait. Heerlijk oesters gegeten (afkomstig uit de wateren in de buurt van Bordeaux), hoewel die uit Cancale toch nog lekkerder waren. Erik nam dit keer een Magret de Canard en die smaakte ook voortreffelijk.

Na het diner nog even bij het barretje tegenover het restaurant (met ook een toepasselijke naam ‘au plus que parfait) een ‘afzakkertje' genomen en door de nog aldoor aanhoudende aangename temp. van +/- 30gr. werd het toen toch ongemerkt aardig laat.

Dit zijn van die zomerse avonden die in Nederland zeldzaam zijn.

13e dag de markt in Lalinde

Gisterenavond nog het onweer in de verte aanschouwd, wat een mooi spektakel van lichtflitsen daar in de lucht. Het was ver weg, we konden de bliksem niet horen en het kwam niet onze kant op. Dus het bleef bij ‘een mooi gezicht'. Het was dus niet onwaarschijnlijk dat het ergens in de Dordogne dus flink heeft ge-onweerd.

Vanochtend stonden we op met een bewolking die duidde op ‘regenachtig weer en onweer', maar naarmate de dag vorderde, werd het weer als maar mooier. Ook de temp. was heel prettig, nog steeds een 28gr.

Vandaag de markt in Lalinde bezocht, niet eens een kleine markt bleek toen we het marktpleintje hadden verlaten en door een straatje liepen en uitkwamen op een mooi bomenlaantje. Wat schetste onze verbazing, we zagen een viskar uit Spakenburg. Man en echtgenote waren Nederland ‘ontvlucht' en woonde hier al een aantal jaren ...

Erik ging aan de frikandel met mayo en ik nam een haring met uitjes. Tja, dat smaakte erg lekker, op zo'n warme zomerse dag.

De meeste markten in Frankrijk houden aan tot het middaguur, zo ook hier in Lalinde. Anders hadden we misschien elders nog wel een markt bezocht.

We namen nog een kopje koffie op het marktplein en besloten toen via Issigeac terug te rijden. We waren benieuwd hoe het in dit plaatsje zou zijn, zo zonder horde toeristen en zondagochtendmarkt. Nou, .... ik kan je vertellen, erg stil en uitgestorven met amper een paar winkeltjes .... Oké weten we dat ook weer.

's Middags nog even lekker in de zon gelegen bij het huisje en daarna ‘opgedirkt' voor het diner op Chartreuse de Bignac.

We arriveerden op een moment dat we in de verte de lucht zagen veranderen, mooie zwarte wolken, onweer op komst. En vanuit deze locatie hadden we mooi uitzicht op de omringende omgeving. Het appeeritif namen we in de tuin en dat werd heel even verstoord door een paar dikke druppels regen. Toen zijn we naar binnen gegaan (het was inmiddels rond de klok van 8 uur) en ‘aan tafel gegaan'.

Ik had spijt als haar op mijn hoofd dat ik mijn camera niet bij me had, maar ja aan de andere kant, kan je in zo'n restaurant als deze ook niet te pas en te onpas even van tafel en de andere gasten verstoren. De lucht met de ondergaande zon en de gitzwarte wolken was fenomenaal ....... Zo'n mooie ondergaande zon heb ik zelden gezien. Het zal dus blijven bij deze herinneringen !

Als vooraf namen we geen foie gras, maar een galette de rouge. We hadden geen idee. Het bleek een bodem en dakje van bladerdeeg te zijn, met daartussen in een soort pasta en een vis die wij niet kenden. Als hoofdgerecht nam Erik een Mignon de Boeuf en ik nam de Magret de Canard au miel. Hier is het de streek van gans en eend en in Nederland vindt je veel minder de eend op de kaart dus vandaar de keuze. En het smaakte ook heerlijk, net een soort tournedos, maar dan meer rosé gebakken en iets zachter van smaak.

Wat een heerlijke avond en met een paar tellen waren we weer ‘thuis'.